Bilmiyorum şehirli andavallığı diye bir kavram var mı? Yoksa da en azından benim için var. Nedir bu derseniz, kısaca özetlemek gerekirse; hasbelkader şehirde yaşayıp sanat ve spor gibi etkinliklerine hatta yüksek teknoloji de dahil olmak üzere bir çok imkana erişebilme fırsatını yakalamış olup da kafalarında pek bir gelişme olmayanlardır maalesef. Sanırım dünyanın yer yerinde görülebilen yaygın bir durum…

Bundan otuz yıl kadar öncesinde ünlü İtalyan sinemacı Federico Fellini‘nin (20 Ocak 1920, Rimini – 31 Ekim 1993, Roma) yönettiği filmindeki bir sahneyi hiç unutmam. Fellini, öyküsünde bir yandan nasyonal sosyalizmi hicvederken bir yandan da inceden inceye sinema izleyicisi ile dalgasını geçiyordu.

Bahsettiğim sahnede izledikleri filmin ardından salondan çıkan seyirciye mikrofon uzatılarak filmi nasıl buldukları, yani beğenip beğenmedikleri soruluyordu.

Ellerinde mendilleri salya sümük ağlayan izleyicilerin tamamının söz birliği etmişcesine kullandıkları cümle: “Çok ağladım, çok güzeldi".

1993’de aramızdan ayrılan Fellini‘nin kemikleri toprağa karışmıştır ama insanlar hâlâ aynı. Değişen pek bir şey yok. Ne kadar çok ağlarlarsa film o kadar güzel bazılarını göre. Sinemadan anladıkları bu…

Tayfun ÜNAL – 26 Mayıs 2020